کود

ضایعات مرغ شامل دو نوع اصلی است: کود لانه یا قفس و کود بستر که هر کدام می‌توانند به صورت خشک یا تر باشند.
ضایعات لانه یا قفس:
این نوع محصول معمولاً در سیستم‌های پرورش قفسی جمع‌آوری می‌شود که به‌طور مستقیم روی نوارهایی زیر قفس می‌افتد و سپس جمع‌آوری می‌شود. ضایعات خشک لانه معمولاً با کمک روش‌های خشک‌کردن سریع مانند تهویه هوا یا استفاده از کانال‌های گرم‌کن در مزارع به سرعت رطوبت خود را از دست می‌دهد. رطوبت در این سیستم‌ها معمولاً به حدود 10 تا 20 درصد کاهش می‌یابد. ضایعات تر اما در مواردی که تهویه ناکافی است یا زمانی که انباشته می‌شود، رطوبت بیشتری دارد که می‌تواند به مشکلات محیطی و بهداشتی منجر شود.
ضایعات بستر:
در مزارع بدون قفس، بخشی از کود روی بسترهای کاهی یا تراشه‌های چوب ریخته می‌شود. در این حالت، ضایعات خشک معمولاً با تغییر مداوم بستر و تهویه کافی به‌دست می‌آید، اما اگر رطوبت بستر بیش از 30 درصد شود، می‌تواند به تشکیل لایه‌های سخت یا لجن منجر شود که هم بر سلامتی پرندگان تأثیر منفی دارد و هم کیفیت محیط زیست را کاهش می‌دهد. ضایعات تر بستر عمدتاً در محیط‌های با تهویه ناکافی و رطوبت بالا ایجاد می‌شود و نیاز به مدیریت دقیق دارد.
هر دو نوع منابع غنی از نیتروژن، فسفر و پتاسیم هستند و می‌توانند به عنوان مصرف کشاورزی مورد استفاده قرار گیرند. با این حال، مدیریت دقیق رطوبت و کیفیت کود بسیار مهم است تا از مشکلات زیست‌محیطی و بهداشتی جلوگیری شود.